ұрқы

зат. 1. Тұқымы, ұрпағы. – Құдай маңдайымызға сондай шашы сербиген бір жаман қызды да жазбады ғой, пәлен жерде ұ р қ ы м ы з бар деп көңілге медеу тұтып жүретін (М.Мағауин, Таңд. шығ., 1, 10). Ел-жұрты үшін басы бәйгіге тігілген асыл ұ р қ ы м! (М.Мағауин, Аласапыран, 2, 52). Ұ р қ ы м үзілмесін, ошақтағы отым сөнбесін деп тілейтін баяғы заман өтті емес пе (Қ.Жұмаділов, Шығ., 210). 2. ауыс. Түрі, төркіні. – Масқара-ай, ауылнайдың сөзінің ұ р қ ы жаман екен! – деп Тоқтамыс трактордың қасына жиналған серіктеріне шағына қарады (О.Сәрсенбай, Шығ., 4, 193). Ұрқы бөлек. Ерекше, басқаша. – Ау, жолдас председатель, Жақановтың мұнысы ұ р қ ы б ө л е к өжеттік, тіпті ерлік қой! (О.Сәрсенбаев, Жақсының көзі, 22). Кешегі өткен Махамбет ақынның сөзінің ұ р қ ы б ө л е к қой, шіркін! (Бұл да, 10).